Jan Kosno przyszedł na świat w rodzinie górniczej 14 czerwca 1913 roku i choć rysunek, i malarstwo pasjonują go od najmłodszych lat, dopiero po wojnie studiuje w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie uzyskując dyplom w 1955 roku. Poszukując nauczycieli rysunku przyjeżdża do Krakowa już w latach trzydziestych, jednak w latach okupacji dzieli los wielu innych rodaków. Aresztowany przez gestapo i więziony na Montelupich, a następnie w obozie w Płaszowie walczyć będzie długo z powikłaniami chorobowymi nabytymi w obozie.
Na podstawie pozytywnej oceny przedstawionych prac zostaje przyjęty na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie studiuje pod kierunkiem profesorów: Władysława Jarockiego, niezrównanego malarza typów ludowych, karykaturzysty i Zbigniewa Pronaszki, znakomitego malarza, rzeźbiarza i scenografa polskiej sceny, jednego z najwybitniejszych twórców kształtowania się nurtów awangardowych w sztuce polskiej.
Od roku 1956 jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, rozwija swój styl artystyczny i aktywnie uczestniczy w wystawach zbiorowych grup twórczych i coraz częściej prezentuje indywidualnie swoje prace na wielu wystawach ogólnopolskich: w latach 1956-1966 działa i wystawia w grupie twórczej „Zagłębie”, a w latach 1975-1978 w krakowskiej grupie „Postawy” współpracującej z Muzeum w Chrzanowie.
Do Paryża przyjeżdża w 1968 roku jako stypendysta ówczesnego Ministerstwa Kultury i Sztuki. Przyznany mu nazbyt krótki okres stypendium przedłuża na własną rękę nie bez trudności i szykan ze strony władz polskich. Niełatwe warunki, w jakich przyszło mu żyć, jakby na przekór nie osłabiły jego chęci i siły do pracy twórczej. Każdą wolną chwilę wędruje po Paryżu i wykorzystuje na szkice do przyszłych obrazów, zapisując w myślach wygląd i nastrój ulicy paryskiej począwszy od burzliwych wydarzeń roku 1968. W ten sposób powstawały cykle pejzaży miejskich prezentowane potem na wystawach w Paryżu i w Londynie. W roku 1971 otrzymuje brązowy medal, nagrodę miasta Paryża „Prix Lutetia” na międzynarodowej wystawie w Galérie de Sèvres. Konsul Generalny PRL w Paryżu wydając zaświadczenie artyście przed jego wyjazdem zapisał m.in.: „Jan Kosno, w okresie od września 1967 do lipca 1971 brał udział w wystawach artystycznych organizowanych przez środowiska artystyczne Paryża, Burges, Medon, Vendome oraz Galerii Paryskiej – z tego okresu zabiera do kraju blisko 40 obrazów olejnych powstałych podczas jego pobytu we Francji”.
Po powrocie do kraju nadal mieszka i tworzy w Warszawie aż do chwili śmierci, tj. 3 czerwca 1996. Dziś jego prace znaleźć można w zbiorach państwowych, m.in. w Muzeum w Katowicach, w zbiorach Ministerstwa Kultury oraz kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą we Francji, USA i Japonii.
Jan Kosno zaliczany jest do awangardy polskich malarzy. Jego prace noszą ślady nauk jego wielkich nauczycieli, lecz są też ciągłym poszukiwaniem własnego stylu, stąd tak wiele podejmowanych tematów i technik. Ten skromny z natury skryty i cichy artysta urzekał swoimi pejzażami syntezując impresję z abstrakcją, dodając w każdym obrazie liczne treści liryki młodopolskiej. Wiele jego prac cechują nastroje wypowiedziane w ciepłym kolorycie i architektonicznej kompozycji. Nie obce są w jego dziełach zmagania z realnością, często przedstawiane za pomocą „złowieszczych symboli” to w tle obrazu, to w jego centrum, które mimo tych apokaliptycznych elementów skłaniają uwagę raczej ku odkryciom wielorakości treści obrazu pozostawiając jednak ostrzeżenie w percepcji odbiorcy.
